Το ποδόσφαιρο αποτελεί μία αγάπη, μια απόλαυση, ένα αδιέξοδο στη ζωή ενός φίλου του αθλητισμού. Μέσα στο άγχος της καθημερινότητας και της κρίσης ένας αγώνας ποδοσφαίρου μπορεί να δώσει χαρά (ή και λύπη) στον ενδιαφερόμενο κάνοντας τον ξεχάσει έστω για ενα δίωρο το στρες της μέρας.
Όλα αυτά, στον υπόλοιπο πλανήτη, όχι στην Ελλάδα... Εδώ συμβαίνει ακριβως το αντίθετο από αγώνες ποδοσφαίρου. Ενώ την προηγούμενη εβδομάδα όλος ο κόσμος (από την Αγγλία μέχρι την Ουγκάντα) έπαιζε μπάλα, στην Ελλάδα κυριαρχούσαν οι εμπρησμοί σπιτιών και οι τραμπουκισμοί μπράβων, με αποτέλεσμα να αναβληθεί επ αόριστον το πρωτάθλημα. Είναι απίστευτο το πώς γίνεται να <<ζει>> ακόμη αυτός ο οργανισμός. Ενας οργανισμός που θα έπρεπε να έχει ''πεθάνει'' εδώ και χρόνια και να αναστηθεί από την αρχή, ''παρθένος'' και αγνός. Καθημερινά, αντί για τακτικές και αναλύσεις, ασχολούμαστε με μπράβους που καίνε σπίτια (νέων, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό) στελεχών της νέας προσπάθειας που γίνεται για εξομάλυνση του προηγούμενου καθεστώτος, τραμπουκισμούς αρχιδιαιτητών, εκφοβισμούς και απειλές. Οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδόσφαιρο δηλαδή...
Οι παράγοντες έχουν μεγάλη ευθύνη σε αυτό το κωμικοτραγικό ποδόσφαιρο. Και δη, οι παράγοντες των μεγάλων ομάδων. Διότι εάν εκείνοι θέλουν να σταματήσει όλη αυτή η κατάσταση, μπορούν να το κάνουν εν μία νυκτί. Θέλουν όμως, άραγε; Μήπως τους βολεύει αυτό το αλαλούμ; Μήπως με αυτό το τρόπο καλύπτουν δικές τους ανημπορίες και το χρησιμοποιούν ως άλλοθι; Κανείς δεν ξέρει, μόνο αυτοί... Και η κυβέρνηση παρακολουθεί απαθής αυτό το αίσχος, ανήμπορη κι αυτή να αντιδράσει..
Οπως έχουν αυτή τη στιγμή τα πράγματα, ένας οίκος ανοχής και το Ελληνικό ποδόσφαιρο δυστυχώς, δεν έχουν και πολλές διαφορές... Θα πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές για να μπορέσουμε να χαρούμε αυτό που αγαπάμε και λατρεύουμε. Το ποδόσφαιρο μας πρέπει να πεθάνει και να γεννηθεί από την αρχή: Αυτή είναι η -μόνη- λύση!
Όλα αυτά, στον υπόλοιπο πλανήτη, όχι στην Ελλάδα... Εδώ συμβαίνει ακριβως το αντίθετο από αγώνες ποδοσφαίρου. Ενώ την προηγούμενη εβδομάδα όλος ο κόσμος (από την Αγγλία μέχρι την Ουγκάντα) έπαιζε μπάλα, στην Ελλάδα κυριαρχούσαν οι εμπρησμοί σπιτιών και οι τραμπουκισμοί μπράβων, με αποτέλεσμα να αναβληθεί επ αόριστον το πρωτάθλημα. Είναι απίστευτο το πώς γίνεται να <<ζει>> ακόμη αυτός ο οργανισμός. Ενας οργανισμός που θα έπρεπε να έχει ''πεθάνει'' εδώ και χρόνια και να αναστηθεί από την αρχή, ''παρθένος'' και αγνός. Καθημερινά, αντί για τακτικές και αναλύσεις, ασχολούμαστε με μπράβους που καίνε σπίτια (νέων, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό) στελεχών της νέας προσπάθειας που γίνεται για εξομάλυνση του προηγούμενου καθεστώτος, τραμπουκισμούς αρχιδιαιτητών, εκφοβισμούς και απειλές. Οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδόσφαιρο δηλαδή...
Οι παράγοντες έχουν μεγάλη ευθύνη σε αυτό το κωμικοτραγικό ποδόσφαιρο. Και δη, οι παράγοντες των μεγάλων ομάδων. Διότι εάν εκείνοι θέλουν να σταματήσει όλη αυτή η κατάσταση, μπορούν να το κάνουν εν μία νυκτί. Θέλουν όμως, άραγε; Μήπως τους βολεύει αυτό το αλαλούμ; Μήπως με αυτό το τρόπο καλύπτουν δικές τους ανημπορίες και το χρησιμοποιούν ως άλλοθι; Κανείς δεν ξέρει, μόνο αυτοί... Και η κυβέρνηση παρακολουθεί απαθής αυτό το αίσχος, ανήμπορη κι αυτή να αντιδράσει..
Οπως έχουν αυτή τη στιγμή τα πράγματα, ένας οίκος ανοχής και το Ελληνικό ποδόσφαιρο δυστυχώς, δεν έχουν και πολλές διαφορές... Θα πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές για να μπορέσουμε να χαρούμε αυτό που αγαπάμε και λατρεύουμε. Το ποδόσφαιρο μας πρέπει να πεθάνει και να γεννηθεί από την αρχή: Αυτή είναι η -μόνη- λύση!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου