Γράφει ο Μαρίνος Σκούρτης
Η πανδημία του κορωνοιού έχει ''νεκρώσει'' τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό και γενικότερα την καθημερινότητά μας, με αποτέλεσμα ο αθλητισμός να περνάει σε δεύτερη μοίρα. Βέβαια, έτσι κι αλλιώς το ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο δευτερεύων πράγμα που υπάρχει στη ζωή μας. Επικαιρότητα, λοιπόν, δεν υπάρχει κάτι που μάς σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτόμαστε και να λησμονούμε το... παρελθόν. Είτε αυτό είναι παλαιότερα παιχνίδια που έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μας για διάφορους λόγους, ντοκιμαντέρ αλλά και διάφορες συζητήσεις περί των πρωταγωνιστών-ποδοσφαιριστών τους οποίους δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και οποίοι μάς έχουν σημαδέψει. Μία ωραία κουβέντα που έχει ανοίξει τελευταία είναι αυτή που έχει να κάνει με τους παίκτες που μάς έχουν κάνει να ερωτευθούμε αυτό το υπέροχο σπορ. Προσέξτε, μιλάμε για παίκτες-καψούρες τους οποίους έχουμε αγαπήσει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, όχι απαραίτητα αυτούς που θεωρούμε τοπ κλας. Επί παραδείγματι, μού είναι αδύνατο να βάλω στην λίστα τον Στίβεν Τζέραρντ αλλά και τον Φρανκ Λάμπαρντ (κυρίως) πολύ απλά διότι ήταν παίκτες που ''μισούσα'' λόγω του ότι υπήρξαν άμεσοι αντίπαλοι της δικής μου ομάδας. Τούς θεωρώ, παρ' όλα αυτά δυο από τους κορυφαίους μέσους που πάτησαν το χορτάρι όσο παρακολουθώ την μαγική θεά. Στην ίδια μοίρα βάζω και ποδοσφαιριστές όπως ο Γουέιν Ρούνει, o Ράιαν Γκιγκς, ο Κουν Αγκουέρο, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά, ο Νταβίντ Σίλβα και πολλοί άλλοι. Ξεκινάμε λοιπόν:
5) ΡΟΝΑΛΝΤΙΝΙΟ:
Ο δημιουργός του joga bonito... Ο ''μάγος'' Ροναλντίνιο αποτέλεσε τον ''μύθο'' της γενιάς μας. Αν και λίγα χρόνια σε τοπ επίπεδο, ο Βραζιλιάνος συνδύαζε το θεαματικό ποδόσφαιρο με το ουσιαστικό. Μπορεί να μην ειμαι φαν της ''μπάλας'' αλλά του ''ποδοσφαίρου'' και τα τσαλιμάκια να μην μου λένε και πολλά, ο ''Ρόνι'' όμως τα έκανε με απίστευτο τρόπο και τα δυο. Σκόραρε, μοίραζε ασίστ, έπαιρνε τίτλους, τι άλλο να ζητήσει κανείς. Πραγματικά είναι πολύ άσχημο να τον βλέπεις σε αυτή τη κατάσταση σήμερα. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να βρίσκεται σε κάποια ομάδα προπονητής ή παράγοντας, στέλεχος σε κάποιο ποδοσφαιρικό σωματείο, τηλεσχολιαστής, ή στην τελική απλά να.. λιάζεται στην.. ''σπιταρόνα'' του κι όχι να ξεφτιλίζεται σε κάποια φυλακή της Παραγουάης. Παρ' όλα αυτά, τα αδέρφια δεν τα διαλέγεις και, απ' ότι γράφεται και ακούγεται, ο αδερφός του και ατζέντης του ευθύνεται για αυτή τη κατάντια. Βέβαια, κάποιος θα αντιτείνει: μωρό είναι; Όχι, αλλά συνήθως οι ποδοσφαιριστές δεν φημίζονται για την ωριμότητά τους. Για πάντα, όμως, θα είναι ο Ροναλντίνιο της καρδιάς μου κι ως έτσι θα πρέπει να τον θυμόμαστε, ως έναν παίκτη που ομόρφυνε τα βράδια μας.
4) ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ ΡΟΝΑΛΝΤΟ:
Θα ήταν η μέγιστη ιεροσυλία ένας άνθρωπος της γενιάς μου να μην βάλει στη λίστα τον υπερπαίκτη Πορτογάλο, έστω κι αν δεν συμπαθεί τον χαρακτήρα του. Ο Ρονάλντο συνεχίζει στα 35 του να πρωταγωνιστεί και να κρατάει τη Γιουβέντους στη κορυφή. Θεωρώ ότι εάν δεν είχε τον Κριστιάνο η ''Γηραιά Κυρία'' δεν θα βρισκόταν στη πρώτη θέση της Σέριε Α αυτή τη στιγμή. Έχει δώσει τόσα και τόσα σημαντικά γκολ που αρκετά ματς τα πήρε πραγματικά μόνος του. Σπουδαία καριέρα σε τρεις σπουδαίες ομάδες με τις οποίες κατέκτησε όλους τους τίτλους που υπάρχουν, αχόρταγο δεν τον λες, παρ' όλα αυτά αγωνίζεται σαν να μην έχει κατακτήσει τίποτα απολύτως. Πέντε φορές κορυφαίος ποδοσφαιριστής του πλανήτη ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν τον Πορτογάλο καλύτερο από τον Μέσι όσον αφορά τα συνολικά τους χαρακτηριστικά και τα στατιστικά τους. Δεν είναι αμελητέο το γεγονός έχω την εντύπωση ότι είχε τρομερούς δασκάλους στις ομάδες που αγωνίστηκε. Η σοφία του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, η τακτική του Κάρλο Αντσελότι, η λάμψη του Ζινεντίν Ζιντάν, η αποτελεσματικότητα του Αλέγκρι θεωρώ ότι πρόσθεσαν στο -ηδη- εκρηκτικό μείγμα του Κριστιάνο την ουσία και την τακτική συμπεριφορά στο γήπεδο. Σίγουρα θα μας λείψει όταν θα κρεμάσει τα παπούτσια του, ακόμη και η αλαζονεία του και ο ναρκισισμός του.
3) ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ:
O καλύτερος ποδοσφαιριστής του πλανήτη ή μήπως όλων των εποχών. Σ' αυτό μπορούν να εκφέρουν γνώμη μόνο όσοι έχουν δει και τους άλλους legend. Πελέ, Μαραντόνα, Κροιφ για παράδειγμα. Στα δικά μου μάτια, ο Μέσι είναι ο κορυφαίος της τελευταίας 15ετίας, δεν βλέπω κάποιον άλλο να τον ξεπερνάει, κι ας λέγονται διάφορες αηδίες του τύπου ο Μέσι δεν έχει πάρει παγκόσμιο κύπελλο, άρα δεν είναι ο καλύτερος. Είναι αλήθεια ότι ο Κριστιάνο έχει περισσότερη επιδραστικότητα στην εθνική του ομάδα και μάλιστα με χειρότερους συμπαίκτες από τον Μέσι, όμως τι να κάνουμε, δεν τον θέλει τον Αργεντινό με την εθνική του, δεν του αφαιρεί αυτό ωστόσο τον τίτλο του κορυφαίου. Έχει πάρει κι αυτός τα πάντα, έχει περισσότερες χρυσές μπάλες στην κατοχή του (6) κι έχει συνδέσει το όνομα του με μόνο μία ομάδα κι εκεί λογικά θα μείνει για πάντα. Έχει πάρει ουκ ολίγες φορές την Μπαρτσελόνα από το χέρι οδηγώντας την σε τίτλους ενώ υπήρξε μέλος και πρωταγωνιστής της υποψήφιας ''ομάδας του αιώνα'' όπως είχε χαρακτηριστεί το σύνολο του Γκουαρντιόλα με Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ και τους υπόλοιπους αστέρες. Δεν γίνεται να μη μπει σε μία τέτοια λίστα, ακόμη κι αν δεν υποστηρίζω τους ''μπλαουγκράνα'', με τον Μέσι άλλωστε μάθαμε ποδόσφαιρο.
2) ΣΕΣΚ ΦΑΜΠΡΕΓΚΑΣ:
Μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση στη λίστα. Ο Σεσκ Φάμπρεγκας, αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής για πολλά χρόνια, μέχρι που αποφάσισε ότι θέλει να κατακτήσει τίτλους, αφού στην Αρσεναλ ήταν αδύνατο σύμφωνα με εκείνον να το κάνει πράξη. Πολλοί λυπήθηκαν με την αποχώρηση του το 2011 για την Μπαρτσελόνα, ακόμη περισσότεροι αγανάκτησαν με τη μεταγραφή του στην μισητή Τσέλσι του Μουρίνιο το 2014. Ο Φάμπρεγκας αποκτήθηκε από την Αρσεναλ όταν ήταν ακόμη ''μωρό'', στα 16 του. Φανταστείτε έναν έφηβο Καταλανό, ολομόναχο στο Λονδίνο, τουλάχιστον φρίκη. Ο Σεσκ όμως τα κατάφερε, έγινε ένας από τους αγαπημένους παίκτες των οπαδών και ένας εκ των κορυφαίων στην ιστορία των ''κανονιέρηδων''. Ο Αρσεν Βενγκέρ τον έβαλε από μικρό στα βαθιά, έπαιξε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στα 20 του και αποτέλεσε τον ιδανικό αντικαταστάτη του Πατρίκ Βιειρά, τον σπουδαίο ηγέτη της Αρσεναλ (μετά τον Ανρί) εκείνη την εποχή, μέχρι που χρίστηκε ο επόμενος αρχηγός της ομάδας. Έβλεπε, ωστόσο, ότι με την αποχώρηση της Αρσεναλ από το ιστορικό ''Χάιμπουρι'' και την μετακόμιση της στο Emirates οι τίτλοι αποτελούσαν μακρινή ανάμνηση. Έτσι, το 2011 πήρε την απόφαση να επιστρέψει στη γενέτειρα του, την Βαρκελώνη υπό την καθοδήγηση του δασκάλου Γκουαρντιόλα, όπου όμως ποτέ δεν κατάφερε να αποτελέσει αναντικατάστατο μέλος, ό,τι ήταν στην Αρσεναλ δηλαδή. Και πώς να γίνει, άλλωστε, όταν είχε μπροστά τους τιτάνες όπως ο Τσάβι και ο Ινιέστα. Έτσι, το κάλεσμα του Ζοσέ Μουρίνιο δεν μπορούσε να περάσει αδιάφορο για τον Ισπανό. Μαζί του κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρο του, κατέκτησε την Πρέμιερ Λιγκ, όντας πρωταγωνιστής με τις πάμπολλες ασίστ που έβγαζε. Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα χρόνου για να περάσει η ''μπογιά'' του, πλέον ο Φάμπρεγκας βρίσκεται στη Μονακό για τα τελευταία ένσημα, ενώ αρκετοί τον θεωρούν πρώην ποδοσφαιριστή. Τον έχω τοποθετήσει στη λίστα διότι για πολλά χρόνια ήταν ο αγαπημένος μου, για εκείνον στηνόμουν μπροστά στην τηλεόραση, δεν μπορούν να ''σβήσουν'' όλα με μία μεταγραφή σε αντίπαλη ομάδα. Άλλωστε, ποτέ δεν μπορείς να κρίνεις και να κακολογήσεις έναν ποδοσφαιριστή που θέλει να κερδίζει τίτλους, όταν δεν μπορεί να το κάνει στην ομάδα σου, δεν παύει κι εκείνος να έχει στόχους εκτός των εκατομμυρίων.
1) ΤΙΕΡΙ ΑΝΡΙ:
Η ζωντανή ιστορία της Αρσεναλ. Ο άνθρωπος που έκανε το Χάιμπουρι να μένει με το στόμα ανοιχτό με τα κατορθώματα του, τα 227 γκολ σε 258 αγώνες μιλάνε από μόνα τους. Ο Βενγκέρ απέκτησε τον Τιερί Ανρί το 1999 από τη Γιουβέντους, έναν ψηλό, άχαρο και κάπως άτσαλο Γάλλο επιθετικό με πολύ μέτρια καριέρα και τον έκανε έναν από τους καλύτερους επιθετικούς στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ο Ανρί πήρε δυο πρωταθλήματα Αγγλίας με την Αρσεναλ δύο κύπελλα Αγγλίας, όμως ο χαμένος τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006 απο την Μπαρτσελόνα και μάλιστα με τον τρόπο που έγινε, τον έκανε να αναθεωρήσει κάποια πράγματα και να πάρει την απόφαση να φύγει από την μεγάλη του αγάπη για να κατακτήσει κι εκείνος την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, μέχρι που τα κατάφερε το 2009. Μαγεία και δέος η στιγμή που ο Ανρί επέστρεφε στην Αρσεναλ το 2012 για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, και σκόραρε με την πρώτη του επαφή με την μπάλα στο ματς με την Λιντς, κάνοντας τους φιλάθλους στο Emirates να ''κλαίνε'' από συγκίνηση. Είναι από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές που έχουν συνδεθεί τόσο πολύ με μία ομάδα. Πολύ απλά, δεν νοείται να είσαι φίλος των ''κανονιέρηδων'' και να μην βάλεις τον Τιερί Ανρί σε αυτή τη λίστα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου